De magie van een secure base
Wat je in je vrije tijd graag doet, zegt veel over waar je je werkelijk in je element voelt. Een mooie bijvangst voor mij is dat ik in mijn professionele leven volop kan profiteren van wat ik in mijn vrije tijd leer. Een goede secure base zijn bijvoorbeeld.
In mijn vrije tijd train ik jachthonden. Sinds maart woont er een jonge Weimaraner in ons gezin, ze is nu acht maanden. We gaan wekelijks naar Drenthe, waar we jachthonden training krijgen. De trainer is een echte secure base voor mij. Hij kan honden én mensen lezen en aansluiten bij het leervermogen en tempo van beide.
Deze trainer maakt dat ik me welkom voel. Hij kent mijn ongeduld en drang naar perfectie. En hij kent mijn ambities en behoefte om altijd te willen leren. Vanuit vertrouwen inspireert hij mij. Hij moedigt me aan om samen met mijn jonge hond de uitdagingen aan te gaan die de jachthondensport met zich meebrengt en daarbij in verbinding te blijven met elkaar.
Door zijn houding en aanpak leer ik hoe ik een secure base kan zijn voor mijn hond. Een mooi voorbeeld daarvan is het moment waarop ze leerde zwemmen. Aan een lange lijn bracht ik haar naar de overkant van een vijver. Zij bleef daar staan en ik liep terug naar de overkant, waar ook de trainer stond. Ik riep haar naam en floot, hij hield de lange lijn licht op druk en nodigde haar zo uit om het water in te gaan. Ze verzette zich hevig. Hij hield contact, zonder te trekken, zonder druk of dwang.
‘Being a secure base is largely a waiting game’, zegt John Bowlby, de grondlegger van de hechtingstheorie.
In het oefenen met zwemmen, werd dat duidelijk. Ik weet dat een pup kan verdrinken. Toch vertrouwde ik op de ervaring van de trainer. Na dik vijf minuten protesteren gaf de kleine zich over. Onwetend van wat zwemmen was, zette ze haar poten in het donkere water en raakte ze vertrouwd met het loslaten van de vaste grond onder zich. De lijn waarmee ze verbonden was en het horen van mijn stem, gaven mijn kleine grijze heldin de steun en moed om naar de overkant te komen. Eerst spartelend, toen rustig. Een ontroerend moment!
In gesprekken met cliënten vraag ik hen in zekere zin ook om de oversteek te maken. Ik nodig hen uit om de vaste grond, waarvan ze vaak innerlijk weten dat ze daar niet meer moeten zijn, los te laten. Om een stap te zetten, een sprong te wagen, niet wetend wat er komt. Om een risico te nemen en erop te vertrouwen dat ik hen niet laat verdrinken. Om te gaan zwemmen in de wetenschap dat we verbonden zijn en ze veilig aan de overkant kunnen komen. Dat vraagt van hen én mij geduld, vertrouwen en moed. Het is magisch en ontroerend als dat lukt en ik ook voor hen een secure base kan zijn.