Veerbaar
In het interview onderaan deze spinsel toont mijn schoonzusje Alida Lemberg hoe kwetsbaarheid en kracht een mens veerbaar kunnen maken nadat er iets vreselijks is gebeurd in het leven. Het is een verhaal over een groot verlies en opnieuw betekenis kunnen geven aan leven en werk.
Tien jaar geleden, tijdens een vakantie in het buitenland, raakte Alida’s driejarige zoontje vermist. Na vele weken zoeken keerde ze uiteindelijk met haar twee dochters terug naar Nederland. Haar zoontje is nooit meer gevonden.
Alida was 38 jaar toen zij werd geconfronteerd met dit grote verlies. De gebeurtenis sloeg een gat in haar levenslijn. Werken werd een beproeving, de relatie met de vader van haar kinderen kwam onder druk te staan en hield geen stand. Samen met haar dochters moest ze een andere weg vinden. Maar hoe vind je pad en richting wanneer alle grond onder je voeten is weggeslagen?
Na een ingrijpende gebeurtenis moeten we ons als mensen opnieuw leren verhouden tot het leven. Aankijken wat er is gebeurd, afscheid nemen van wat was, het verdriet en verlies dragen en stap voor stap de eigen biografie opnieuw vormgeven. Het leven stelt je tot het uiterste op de proef. Dit verdragen en volhouden kan een megaklus zijn.
Zo was het ook voor Alida. Elke ochtend stond ze op, zorgde ze voor haar dochters, ze at, dronk en ging ’s avonds weer naar bed. Ze deed wat ze moest doen, routinematig. Maar diep van binnen had ze zich teruggetrokken uit het leven.
De pijn van het gemis van haar kind was immens. Gevoelens van onzekerheid over het niet weten waar hij was, machteloosheid, schuld en schaamte, ze vulden elke minuut van haar dag en speelden haar parten. Naar buiten toe hield ze zich sterk. Pas toen haar problemen te groot werden vond ze de kracht om het anders te doen. Haar geloof in God hielp haar.
De pijn uithouden en doorgaan, ook als je niet weet waar je uitkomt. Een beproeving waar je als mens mee dealt na verlies. Allerlei negatieve emoties moeten omgewerkt en losgelaten. Het antwoord op de vraag wat de zin ervan is en wat je aan je verlies kunt ontwikkelen krijg je niet. En als dit wel komt, dan is het vaak pas na lange tijd.
Het proces van verlies en rouwen vroeg van Alida om een reis naar binnen en betekende keihard werken aan zichzelf. Maar ergens op de bodem van de put zag ze een sprankje licht. Ze meldde zich als vrijwilliger bij een buurtcentrum in de straat en werd met open armen ontvangen. Ze aanvaardde hulp bij haar problemen en greep de kans om een opleiding te volgen. En nu heeft ze een baan die haar op het lijf geschreven is en waarin ze van grote betekenis is voor anderen.
In de jaren na haar verlies leerde Alida kijken voorbij de buitenkant. Zo gaf ze het verlies van haar zoon betekenis en kreeg haar leven een nieuwe impuls. Het verdriet om het verlies van haar zoon blijft. Maar de volhouder in haar maakt dat ze stappen kan zetten, elke dag opnieuw. Om dit en zoveel meer hou ik zielsveel van haar.